Herdenken!

 www.paulsbuitencoaching.com

Veelal vergezellen gedachten aan dierbaren die er niet meer zijn ons tijdens een wandeling. Zo had ik dat 23 december 2018 ook. Bos-baden en denken aan twee lieve mensen die in een verkeersongeluk het leven gelaten hebben.

De mededeling: “Beste Paul, vorige week overleed totaal onverwacht Alexandra Brandes (43). Alexandra volgde de Wandelcoach Opleiding en rondde die in februari van dit jaar af. Zij wilde dolgraag een zelfstandige zijn als zorgprofessional en wandelcoach voor mantelzorgers. En dat lukte. Ze was er enorm blij mee. Alexandra was een super enthousiaste deelnemer en een opgewekte aanpakker met een groot hart. Het is immens verdrietig dat ze zo jong is gestorven. We wensen haar moeder, zus en haar dierbaren veel sterkte en mildheid.” 

Het bericht vergezelde mij al een hele week. Ik kon het niet loslaten en had eigenlijk mijn ritueel in gedachten. De naam op een papiertje schrijven en een passend steentje erbij zoeken. Vervolgens de namen achterlaten in het bos. Met aandacht neerleggen bij een boom. Het steentje erop en nog even met gedachten bij Alexandra en haar familie zijn.

Het verhaal wordt nog dramatischer. Alexandra was met haar collega Madelon Daamen op weg naar een cliënt. Twee lieve mensen plotseling weg. De foto heb ik uit Brabants Dagblad. Links Alexandra en rechts Madelon.

Beide namen heb ik thuis op een briefje geschreven. Onderweg vond ik een mooi kiezelsteentje in de vorm van een hart. Met mijn wandelvrienden door het bos struinend was ik op zoek naar een bijpassende boom. Na een uur werd mijn aandacht getrokken door een bijzondere boom. Ogenschijnlijk de restanten van een boom. In elk geval het onderzoeken waard.

Als wandelcoach “Paul’s Buitencoaching” ben ik gewend modder aan mijn schoenen te hebben. Dus het gebaande pad heb ik verlaten en ik ben naar de aandacht trekkende boom gestapt. Het mos op de stam voelend ben ik rond de boom gelopen. De blogfoto onthult het geheim van de boom. In de stam lagen as en twee rozen. De boom was al eens eerder bezocht door mensen. Een heel speciale plek om de as van iets dierbaars achter te laten. Misschien wel iets spiritueels. “Waarom trok deze boom mijn aandacht?”

Uiteindelijk zitten het briefje met de namen van Alexandra en Madelon nog samen met het steentje in mijn broekzak. Er was iets wat “neen” zei. “Niet het briefje met de steen hier leggen.” “Het is voor anderen al een bijzonder plekje.”

“Als iets of iemand “neen” zegt, dan niet meteen emotioneel reageren en alle controle verliezen.

Neen, kan een verrassend nieuwe wereld voor je openen.

Neen, kan je naar iets goeds leiden.

Als jij je verzet tegen een onveranderbaar “neen”, zul je in het proces lijden en andere oplossingen missen.” 

Na een paar dagen diende zich een andere oplossing aan. De volgende bos-bad wandeling ga ik opnieuw naar een aandacht trekkende boom. Ik laat mij daarbij leiden door mijn gevoel. Het briefje en steentje zullen een fijn plekje ontmoeten. Voor mijn gevoel heb ik Alexandra en Madelon nog even bij me. Later zal er een boom in het bos zijn waar al mijn gedachten aan Alexandra en Madelon rusten.

Als jij je verzet tegen een onveranderbaar “neen”, zul je in het proces lijden en andere oplossingen missen.

Zelf ben ik nogal ritueel, misschien wel spiritueel, ingesteld. De herinnering aan mensen die de wereld van de levenden hebben verlaten kan ik op deze manier levend houden. Het is goed om te herinneren. Het is heilzaam om te herinneren. Het is mooi om te herinneren. Ik hoef niet altijd iemand van dichtbij gekend te hebben. Vaak is het verhaal van de overledene bijzonder. Dat heeft mijn aandacht. Het briefje met de naam en het steentje is mijn ritueel. Een ritueel waarbij de nog dolende energie van de overledene een eigen plekje in het bos krijgt.

Het briefje wordt langzaam opgenomen in de bosgrond. Het steentje blijft liggen. Elke wandeling zijn er een aantal bomen die mijn ritueel geaccepteerd hebben. Misschien hebben de bomen onderling wel over mijn briefje gecommuniceerd. Ik weet het niet en kan het ook niet onderzoeken.

Op deze manier blijft voor mij de herinnering aan Alexandra en Madelon levend. “Dood ben je pas als je bent vergeten.”  Hopelijk kan ik een steentje bijdragen om niet te vergeten.

Het mooie van “neen” is dat je op elk moment de dag opnieuw een nieuwe wereld kan openen.